Ο,τι για σας αλήθεια , για μένα ψέμα

22.12.2015 / 7:36
Δεν ήξερα πως στην αγάπη υπάρχουν όροι ή όρια.
Δεν ήξερα πως στον έρωτα υπάρχει τρόπος.
Δεν ήξερα πως στις οικογένειες υπάρχουν αφεντικά .
Δεν ήξερα πως στις εκκλησίες γίνονται παντρειές μόνο των straight.
Συγχωρέστε με ,μα δεν ήξερα.
Δεν ήξερα πως στο πάθος υπάρχει χρόνος ή λόγος.
Δεν ήξερα πως οι φούστες είναι μόνο για τις γυναίκες.
Δεν ήξερα πως τα παντελόνια είναι μόνο για τους άντρες.
Δεν ήξερα ότι στο σπίτι μαγειρεύει μόνο η γυναίκα .
Ότι πλένει μόνο η γυναίκα.
Ότι σφουγγαρίζει μόνο η γυναίκα.
Ότι δουλεύει μόνο ο άντρας .
Ότι μιλάει μόνο ο άντρας.
Ότι ακούει μόνο η γυναίκα.
Δεν ήξερα ότι ο άντρας δεν μπορεί να έχει φίλες
αλλά η γυναίκα μπορεί.
Δεν ήξερα ούτε το αντίστροφο.
Δεν ήξερα ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να πίνουν και να ξενυχτούν επειδή αυτό προσβάλει τους συζύγους τους.
Δεν ήξερα ότι οι άντρες ορίζουν .
Δεν ήξερα ότι κι οι γυναίκες ορίζουν.
Και όσο και να θέλετε δεν πρόκειται να ξέρω.Δεν πρόκειται να χωθώ στα ''στάνταρ'' σας και στερεότυπα των ψεύτικων αρχών σας.
Αρχές ονομάζονται για μένα η βάση , ο απαραίτητος όρος για να ξεκινήσεις κάτι σωστά με τα δικά σου δεδομένα και την δική σου ικανοποίηση. Δεν είναι το ''δεν πιάνουμε τις κούκλες αγάπη μου ,εμείς παίζουμε με όπλα και αμάξια '', μόνο και μόνο για να κοιμάται η συνείδηση σου ήσυχη κι ότι το παιδί σου δεν αγκαλιάζει άντρες ή αγοράκια .Γιατί αν παίζει με όπλα και αμαξάκια , θα μεγαλώσει (όχι απαραίτητα) μαθαίνοντας στη βία . Στη βία!
Είναι βία να μην σε αφήνουν να είσαι ελεύθερος.
Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις ότι δεν είναι σωστό να κοιμάμαι με άντρες ή με γυναίκες ;
Και ποιος είσαι πάλι εσύ που χτυπάς τη γυναίκα σου επειδή φόρεσε κοντή φουστίτσα ;
Την παντρεύτηκες για να την κλειδώσεις στο σπίτι και να την προστάζεις να μαγειρέψει ;
Ποιοι είστε τέλος πάντων άντρες και γυναίκες ; Που φτιάχνετε στους γιους σας και στις κόρες σας κλουβιά και τα ταίζετε με φασισμό και ρατσισμό . Που φοβάστε οι ίδιοι μην είστε τελικά ετερόφυλοι ή ομοφυλόφιλοι ;
Είναι βία να μην ζεις στην αλήθεια.
Είναι έγκλημα να μένετε μαζί αν δεν είστε ερωτευμένοι μόνο και μόνο για να σας βλέπει το παιδί.Το παιδί καταλαβαίνει. Δεν έχει προλάβει ακόμη ο αναθεματισμένος ο κόσμος να το βουλιάξει μέσ΄τις ταμπέλες και στα ''μη'' και σκέφτεται πιο ανοιχτά από όλους αυτούς που έχουν πτυχία και διδακτορικά .
Δεν ήξερα ότι την ελευθερία την ορίζετε εσείς.
Ούτε ότι τα όρια έχουν τέλος.
Δεν θέλω να ξέρω ,και δεν θα ξέρω ποτέ , γιατί είναι δική μου ελευθερία να μην θέλω να ξέρω .
Ότι για εσάς είναι αλήθεια για μένα είναι σκουπίδια και ψέμματα .Τα έχω θάψει στα πιο σκοτεινά χώματα ,εκεί που θα κατοικείτε μέχρι να απελευθερωθείτε απ΄την ίδια σας την ύπαρξη .
l.k.

https://www.youtube.com/watch?v=JopihBShuaw
Με αφορμή το τραγούδι του Σταμάτη Μορφονιού και συγκεκριμένα:
''

Χωρίς φόβο να αγαπηθούν τα παιδιά
χωρίς φόβο να ονειρευτούν τα παιδιά
και ας ματώσουμε γι' αυτό χίλιες φορές ξανά και ξανά.''

Αξιοθαύμαστες σκύλες των ευάλωτων ψυχών

Ψιθυρίζοντας τις γρίνιες σου ,σιγοκλαίω στις τουαλέτες .Αναστενάζω στα μικροσκοπικά μπαλκόνια.

Ασφυκτιώ με την απόκοσμη χροιά της φωνής σου.

Μεγάλωσα με τις πιο έντονες φωνές ,μα  

ο πόλεμος συνέβαινε ψιθυριστά .

Έβραζα τις νύχτες μία μία ,υπομονετικά αλλά η- έως τώρα -νευρικότητα μου είναι πλέον δεδομένη ακόμη και από την τάβλα του κρεβατιού μου.Κουσούρια .Δεν βαριέσαι ... 

Περισσότερο στηρίζομαι στην εισβολή της .Κι ας είχα τα τίποτα μου.Νευρικότητα και απόσπαση .Οι καλύτερες φίλες.

Σαν ταύρος ορμάω στα σημεία στίξης σας.Εύχομαι να μην ήταν όλα θαυμαστικά ,

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο μη ειρωνικό ερωτηματικό στις σκέψεις σας 

για την δική μου νευρικότητα.Τη δική μου !Ακούτε!Εγώ υποφέρω ,όχι εσείς...Δική μου είναι ,είναι μόνο δική μου .που για να κρατήσω έναν άνθρωπο χρειάζομαι όλα τα αποσιωπητικά του κόσμου .Όλο θαυμαστικά που δεν θαυμάζουν κι όλο ερωτηματικά που κατασπαράζουν .

Με λιώνετε κάθε φορά που μου χαμογελάτε.

Με πληγώνετε κάθε φορά που μου δείχνετε ότι με αγαπάτε.

Γιατί τώρα είμαι μόνη μου ,μόνο εγώ και οι αιωνίως καλύτερες φίλες .

Ακόμη και να θεραπευτώ , τα βράδια όταν όλοι θα κοιμούνται θα με προσκαλούν στον κύκλο τους.Θα με λαχταρούν γιατί είναι μαζί μου από μικρές.Βλέπεις ,θηλυκές και οι δύο , δεν χρειαζόμουν κούκλες και ροζ κουζίνες. 

Γι΄αυτό κατέστρεφα όλα μου τα παιχνίδια.

Μου ήταν άχρηστα αφού διασκέδαζα με τις κυρίες από πάνω.

Όλοι προδίδουν ,όλοι αφήνουν . Ακόμη κι εκείνες.Όταν γαληνεύω ,δεν με αναγνωρίζει κανείς ,

και ο καθείς νομίζει πως τρελάθηκα .Μέχρι κι εγώ η ίδια τις προσβάλλω αποκαλώντας τες ''κουσούρια''.

Εγώ μια μέρα θα σας προωθήσω ως αξιοθαύμαστες σκύλες των ευάλωτων ψυχών 

και θα σας καταπιώ οικειοθελώς .

Συγγνώμη 

αλλά  

δεν αντέχω να σαλεύω σε κουβάδες τάσεων.

Συγγνώμη.

 https://www.youtube.com/watch?v=T82nu8Q6T_c

l.k.

Σπιθαμή προς σπιθαμή όλους θα μας ρημάξουν

6.12.2015 Ώρα 20:57
Τι ξημερώνει άραγε .
Τα πρωινά εκείνα που είναι ψυχρά ,παγωμένα και μελαγχολικά. Έχουν ένα φίλτρο που δεν μπορεί καμία μηχανή να το φωτογραφήσει . Δεν φαίνεται η παγωνιά στους δρόμους και στα σύννεφα όπως δεν φαίνεται και στο ''μέσα'' των ανθρώπων ,ακριβώς επειδή είναι μέσα. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τους φόβους και τις ανησυχίες , γιαυτό αρχίζουν η μουσική , τα βιβλία και η φιλία. Φιλία . Βιβλία. Μουσική . Βάζω όσο πιο δυνατά χωράει το αυτί μου την μουσική και κουρνιάζω σαν ένα κουτάβι. Θέλω να αισθανθώ την ένταση της μουσικής σαν ένα σώμα. Θέλω να πιστέψω πως έχουν όλα σωπάσει έξω...στις πολυκατοικίες, στα ασανσέρ και στα μπαλκόνια . Κουδουνίζουν μόνο τα στολίδια και μιλάνε μόνο οι πεθαμένες εικόνες στα κάδρα . Σφυρίζουν μόνο οι πόρτες απ΄τους βοριάδες και τρίζουν μόνο τα μπαούλα από τη σκουριά . Να βγω στους δρόμους να περπατήσω και να είναι όλα τα έμψυχα όντα αγαλματάκια ακούνητα ,αγέλαστα .Θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω , να προλάβω την σφαίρα των παιδιών που σκοτώθηκαν από την ριμάδα . Δεν θέλω να επαναστατήσω στους δρόμους και να κάψω σπίτια . Δεν θέλω να φωνάζω στα ΜΑΤ και στους αστυνομικούς . Θέλω να τους δουλεύω μέσα μου και όταν θα με αντικρίσουν να'μαι αθάνατη και παντοδύναμη . Δεν Θέλω να βγαίνω στους δρόμους και να πετάω βόμβες ,θέλω μονάχα να γυρίσω το χρόνο ,να πιάσω εκείνη την τολμηρή σφαίρα που καρφώθηκε στο παιδί . Θα μπορούσε να ήσουν εσύ , θα μπορούσε να ήταν μέσα μου και μέσα σου και τώρα να μην ''ζούσες'',αν ζεις. Δεν θα καταλάβουν . Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ ,όσες διαδηλώσεις ,όσες πορείες κι αν οργανωθούν. Γιατί εκείνοι είναι ξέγνοιαστοι και πίνουν τα ποτάκια τους μετά τους σκοτωμούς μας. Θέλω να τους φάω με το μυαλό και την ψυχή μου . Θέλω να τους τσακίσω μέσα μου και να σώσω το παιδί , τα παιδιά ,την μάνα,τις μανάδες. Δεν περιμένω από κανένα να αλλάξει , να ομορφύνει ψυχικά . Είναι μάταιο αφού σκοτώθηκε ένας. Είναι μάταιο να κυβερνούν αυτοί και να έχουν μόνο όπλα αυτοί,αφού σκοτώθηκε ένας. Είναι μάταιο να παριστάνουν τους καπετάνιους και τους δυνατούς ,ενώ είναι αδύναμοι ,αφού σκότωσαν ένα παιδί. Είτε είσαι μπάτσος είτε είσαι πολιτικός είτε είσαι απλός πολίτης ,είναι μάταιο ,αφού σκοτώθηκε ένα παιδί.Είναι μάταιο τώρα πια. Τον σκότωσαν . Και αν δεν βγούμε στους δρόμους του μυαλού μας ,θα μας φάνε κι εμάς. Τον σκότωσαν . Και αν δεν βγούμε στους δρόμους της αλληλεγγύης , θα μας φάνε κι εμάς . Τον σκότωσαν.
Σπιθαμή προς σπιθαμή όλους θα μας ρημάξουν , αλλά έτσι θα νομίζουν .

https://www.youtube.com/watch?v=pXoHEvNI1D0

l.k.

Χριστουγεννιάτικη αλήθεια

Ξημερώματα: 2.11.15/Ώρα : 4:37
Έρχονται τα Χριστούγεννα.

Πιο πολύ πονάω για τους παππούδες που είναι μόνοι τους σ'ένα κρύο δωμάτιο και για τις γιαγιάδες που τα παιδιά τους βρίσκονται με τις οικογένειες τους στην άλλη άκρη του κόσμου και που δεν αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους.Περισσότερο πονάω για τους άστεγους που μυρίζουν το σπιτικό φαγητό και τρώνε απ΄τα σκουπίδια και ταυτόχρονα χαίρονται με τα φωτάκια στα μπαλκόνια. Περισσότερο πονάω για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και δεν έχουν ούτε ανίψια .Τα Χριστούγεννα είναι η μοναξιά προσωποποιημένη .Πονάω για τις γυναίκες που κρύβονται τρομοκρατημένες μέσα στις κατσαρόλες και στις σιδερώστρες ,στις απλώστρες και στους κουβάδες της χλωρίνης ,περιμένοντας τον όποιον φοβισμένες μη χάσουν το παιδί που θερμαίνουν στη κοιλιά τους . Πονάω για τους αντιδραστικούς και τους διαταραγμένους που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τα ''όλα'' τους και ονομάστηκαν τρελοί ,κλειδωμπάρωσαν τις πόρτες τους και τρώνε ποπ κορν παγκόσμια μόνοι.Πιο πολύ πονάω για το αδέξιο παιδάκι που πάντα του έκαναν παρατηρήσεις και δεν κατάφερνε να στολίσει το δέντρο ευχάριστα.Τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα ατυχήματα γιατί είναι αλκοολικά .Είναι ψεύτικα δέντρα. Περισσότερο πονάω για εκείνους που περιμένουν να πεθάνουν στα νοσοκομεία .Πιο πολύ πονάω για τους ανεγκέφαλους που απομακρύνονται από τη ζωή επειδή το θέλουν , λες και δεν γνώριζαν την αδιέξοδο.Πιο πολύ πονάω για τα αδέσποτα ολόκληρου του κόσμου που κρυώνουν και ψάχνουν απεγνωσμένα ένα κόκκαλο και ένα πανί να στρογγυλέψουν σαν έμβρυα . 

Καταλαβαίνεις γιατί δεν μου αρέσουν τώρα τα Χριστούγεννα ;
Γιατί υποτίθεται ότι όλοι πρέπει να αγκαλιάζονται και να αγαπιούνται . Γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται μια ονομασία για να έρθουν κοντά και να νιώσουν ζεστασιά ;  Γιατί για όλα αυτά που πονάω κανείς δεν τα σκέφτεται -όχι εμένα- αυτά τα ίδια.Όταν όλοι γλεντούν στα ξενυχτάδικα της Αθήνας κάποιος κοιμάται σε παγκάκια περιμένοντας κάποιον να τον σώσει. Ξέεερω ,ξερω..Θα μου πεις , έτσι είναι η ζωή . Ναι έτσι είναι η ζωή επειδή εσένα δεν σου λείπει το παραμικρό δωράκι του μπαμπά . Αν σου έλειπε όμως θα κατανοούσες . Φαντάσου ,λοιπόν να σου έλειπε άνθρωπος με χέρια και με πόδια . Φαντάσου για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πόση θλίψη κουβαλάνε τα Χριστούγεννα. Αναγκάζονται όλοι να είναι λίγο περισσότερο ευγενικοί και δοτικοί επειδή τα λένε Χριστούγεννα. Χριστούγεννα . Θεέ ! Πιο πολύ κι εσύ πονάς επειδή πάντα κάποιος πάντοτε θα λείπει απ΄το γιορτινό τραπέζι σας . Πιο πολύ πονάω για τις ψυχρές αγκαλιές. Επίσης ,είναι γνωστή η αντίδραση των αθεράπευτα ανέμελων . Δεν πονάω για αυτούς που πολεμούν . Δεν πονάω για αυτούς που αγωνίζονται και για εκείνους που εκτιμούν . Πονάω για τα παραπάνω,όχι γιατί έχω στα μάτια μου άσχημα τις γιορτές . Για όλα τα υπόλοιπα. Κι εδώ μπουκάρει το ''μακάρι ''.
Μακάρι να μην χρειαζόμασταν τις τρεις φορές τον χρόνο για να γιορτάζουμε . Να χαιρόμαστε με εκείνους που μας αγαπούν και αγαπάμε. Μακάρι να μπορούσαμε να μας νικάμε κάθε μέρα του χρόνου και η καθημερινότητα να είναι επιτέλους μια αιώνια γιορτή. Μακάρι να μην σκοτωνόντουσαν παιδιά. Στις Γιορτές το θεωρούν τρομερό να σκοτωθεί ένα παιδί. Θα έπρεπε να είναι το ίδιο τρομερό και μια μέρα που δεν γιορτάζουν . Μακάρι οι άνθρωποι να αγκάλιαζαν περισσότερο και να μην υπήρχε η ''υποχρέωση'' . Πόσοι από τους ανθρώπους αισθάνονται παράξενα όταν τους αγγίζουν ; Πόσοι φοβούνται την εμπιστοσύνη . Πόσοι. Αγκάλιαζε τουλάχιστον αληθινά και δίνε. Όσο μπορείς,δίνε . Έστω κι αν είναι Χριστούγεννα. Μακάρι να ήταν Χριστούγεννα κάθε λεπτό. Μακάρι όλες οι ψυχές να ήταν στολισμένες με μουσικά λαμπάκια ,φωνάζοντας για την αγάπη .
Κι ας είναι Χριστούγεννα!
l.k.